#6 [myśl i mowa] - (jeszcze) trochę o bólu

Dyskrasty

Myśl i mowa

Dyskrasty

Dyskrasty

Myśl i mowa

Cześć, witam was wszystkich w kolejnym odcinku

podcastu Myśl i Mowa

Odcinek ten postanowiłem

poświęcić kwestii, która

niejako na co dzień mnie dotyka

i jest ze mną

doprowadzając mnie czasami do szału

ale i ucząc wiele

ucząc o sobie

samym, o mojej odporności

o moich przyzwyczajeniach

i konfrontacjach z nimi

mówię tutaj

o bólu z którym borykam się od dłuższego

czasu

ból towarzyszy mi w procesie wychodzenia z choroby

w powolnym procesie zdrowienia

i chcę tu dużo mówić

jest integralnym elementem mojej

codzienności tu i teraz

chcąc nie chcąc

muszę się z nim ścierać, spotykać

negocjować, dogadywać się

czasem przegrywać te nierówne

partie niczym szachy

z doświadczonym graczem

o bólu pisałem już na moim blogu

i zainteresowane osoby

odsyłam do linka w opisie odcinka

możecie zatrzymać podcast

w tym momencie i przeczytać

najpierw tamten tekst, aby porównać go

z moimi obecnymi spostrzeżeniami

bądź rzucić na niego

okiem po wysłuchaniu odcinka

jeśli taka będzie wasza wola

minęło kilka miesięcy

i od tamtego czasu uznałem, że do tego

tekstu konieczna jest swojego rodzaju

errata

że to co tam napisałem

było być może aktualne w momencie

popełniania tego wpisu, ale

czas i moje bólowe perypetie

sprawiły, że wiele się zmieniło

wiele zmieniło się we mnie

i w moim podejściu do bólu

myślę, że przy całej

mojej otwartości na rozmaite rozwiązania

dotyczące się zmagań z tym bólem

popełniłem kilka błędów

na drodze do uśmierzania go i

wychodzenia z choroby

nie nagrywałbym tego odcinka, gdyby

chodziło o jakiś inny temat, w którym miałbym dzielić się

z innymi własnymi doświadczeniami

jako, że rzecz tyczy się

czegoś tak traumatycznego jak ból

pomyślałem, że ktoś inny

kto gdzieś w domowym zaciszu wariuje

od silnego bólu, jest zaplątany

w jego macki, może wykorzystać

moje potyczki z bólem jako dodatkową

informację, być może podłocną

nie wiem

nie jestem oczywiście żadnym ekspertem, a raczej

mięchem eksperymentalnym

na którym ból ryje swoje wzorki

a ja próbuję nie oszaleć

wytrzymać, zrozumieć

i wyjść poza

obręb tej bólowej matni

wcześniej wielokrotnie używałem

sformułowań w stylu walka z bólem

potyczka, te militarne określenia

są nieprzypadkowe i stanowią

pewien stały element w mówieniu o bólu

w traktowaniu go z pozycji

wroga, którego należy pokonać

zniszczyć i

zatańczyć na zgliszczach

tak myślałem przez bardzo, bardzo długi

czas, tak myślałem pisząc

wspomniany wcześniej artykuł o moim bólu

i powiem wam, że kurewsko się myliłem

patrząc z takiej perspektywy

na to, co w ramach bólu mnie dotyka

uświadomiłem to sobie

jakiś czas temu i wiedza o sobie samym

jakiej po drodze nabyłem pomaga

mi w wyłożeniu z tego bólowego

dołu, może

przez słów kilka o samym moim

problemie, do którego ból jest niejako

przyspawany i dostałem go w gratisie

otóż

leczę rozległą otwartą ranę nogi i ranę

wraz z obrzękiem i wyciekiem

limfatycznym, to trudno gojąca

się rana, wymagająca cierpliwości

i całego mnóstwa codziennej uwagi

ból u mnie związany jest

z samą wrażliwością miejsc, z otwartą

raną oraz z faktem

że jednocześnie stosuję uciskowe

opatrunki kompresyjne, które

mają likwidować obrzęki

limfatyczne. W dużym skrócie

można powiedzieć, że jest to ból

przypominający przyłożenie rozgrzanego

żelazka do skóry i dociskanie

go przez kilka, kilkanaście

godzin. Zdaję sobie

sprawę, że istnieje wiele źródeł

bólu, wiele jego natężeń

że rozmaite dolegliwości

generują bólu różnego rodzaju

mój jest ostry

piekący, jednostajny

często wzmagający się w określonych

momentach. Ponadto chora

noga reaguje na zmiany pogody, ciśnienia

a fakt, że mieszkam w miejscu

gdzie wieją

silne halne wiatry nie pomaga mi

w tym antybólowym maratonie.

Gdy ból osiągnął próg, w którym

człowiek wariuje, krzyczy

wyje, łazi po ścianach

i jak zaszczute zwierzę szuka sobie kawałka miejsca

miejsca aby się ukryć

wtedy w człowieku budzi się coś

dziwnego. Nie sposób tego

określić, ubrać w konkret

to coś nowego

dotąd niespotykanego

jakaś dziwna warstewka

nowej wrażliwości. Sensoryczny

układ, który rejestruje ukłucia

bólu, walec bólu

ogień bólu

wybuchy bólu

te sensory pracują okrągłą dobę

czy tego chce, czy nie chce, otrzymuje

cały czas pełne raporty bólowego natężenia

w głowie rodzą się

różne wyobrażenia, wskaźniki

przełączniki i monitory

na których wyświetlają się czerwone

sinusoidy wskazujące to

czego nie sposób jasno wyartykułować

wyciem i skamlaniem

gdy tak mocno Cię boli, że nie możesz

wziąć oddechu, że

wszystko w Tobie się napina, że

nie masz pojęcia czy krzyczysz

czy tylko się wydaje, że krzyczysz

odpowiednio dobrana przeciwbólowa

terapia farmakologiczna to

kluczowo pomoc

miałem to szczęście, że w moim przypadku

przy regularnym stosowaniu opioidów

a stosowałem okryty

złą sławą oksykontyn

i jego zamiennik oksydolor

ból ustąpił na tyle by móc

jako tako zbierać myśli

funkcjonować, ogólnie

dostrzegać rzeczywistość

brałem dawki dla osób z silnym

bólem nowotworowym i

to był mój pierwszy mur jaki postawiłem

przed bólem, mur który

przywrócił mnie do jakiejś

znośnej formy

codziennego funkcjonowania

wiadomo jednak, że

opioidy to nie są rurki z kremem

ani suplementy diety

nie można ich brać w nieskończoność

bo mogą poczynić spory

dewast w organizmie pomijając

fakt, że są silnie uzależniające

dzięki kompetentnym

lekarzom otrzymałem inne

leki łagodzące przewlekły ciągły ból

leki, które jak oksykontyn

były lekami o przedłużonym

działaniu, mogłem odstawić opioidy

bez większych obaw, że nie wytrzymam bez nich

co jednak było

i jest teraz największą moją lekcją

w zmaganiach z bólem

hmm, zabrzmi dziwnie

ale tą lekcją jestem ja

sam, mój organizm

mój umysł

traktując początkowo ból w kategoriach

seek and destroy, znajdź i zniszcz

przegapiłem całe mnóstwo

sygnałów jakie wysyłał i wysyła

mój organizm

te wszystkie militarystyczne określenia

ta napuszona walka z bólem

wojna jaką próbowałem toczyć z bólem

z czasem zaczęła przypominać mi o

sławetnej wojnie z terroryzmem

o tym cudownym

amerykańskim oksymoronie

debilnym strategicznie i przeciwskutecznym

koncepcie, który

poczynił więcej zła niż dobra

o co w ogóle kaman?

no

chodzi w największym skrócie o

wsłuchanie się w siebie, o rozpoczęcie

uważnej obserwacji własnego organizmu

w obszarach pozornie

niedalekich od bólu, od rany

od wycia po nocach

należy odłożyć karabin naładowany

przeciw bólami i przestać strzelać

na oślep, przestać widzieć

wroga w tym od czego człowiek

pragnie się ze wszystkich sił uwolnić

wszyscy jesteśmy

pewną psychoorganiczną całością

pewnym mechanizmem

systemem naczyń połączonych

w którym to systemie zachodzą

tysiące procesów jednocześnie

jedno zależy od drugiego

bez jednego nie ma drugiego

brak jednego skutkuje dolegliwościami

drugiego

proces leczenia pojmowany tradycyjnie

również przez lekarzy

szczególnie zaś proces leczenia chorób

i dolegliwości przewlekłych

jest naznaczony właśnie tym

schematem w którym choroba

czy ból to wróg do zniszczenia

określoną terapią farmakologiczną

takie podejście skutkuje

odbieraniem naszego własnego organizmu

jako jakiegoś obłędnego

to nie w nas z zakorzenionego

pola bitwy

lekarstwa to pociski i bomby

a choroba to wróg

przy okazji chorób wielonarządowych

schorzeń dotykających nas

na wielu różnych płaszczyznach jednocześnie

no a czymś takim jest

właśnie moja cukrzyca która

zapoczątkowała cały łańcuch

innych dolegliwości

takie wojenne podejście do procesu leczenia

to naprawdę dewastacja

a nie dążenie do oczekiwanych

i pozytywnych skutków

moja rana, mój wyciek limfatyczny

ten mój dziki ból

to wszystko komunikaty

wysyłane przez mój organizm

komunikaty dla mnie samego

organizm po prostu

mówi mi coś

próbuje porozumieć się ze mną

kocham języki obce, kocham to uczucie

gdy mogę porozmawiać

z kimś z końca świata w języku

który nie jest moim natywnym

ale jego znajomość otwiera

przede mną całe stado nowych

komunikacyjnych możliwości

do tej pory traktowałem język mojego

organizmu jako jakieś

bełkotliwe, obce narzecze, którego

nie potrafiłem rozpoznać

nie mówiąc nawet o nauczeniu się tegoż

nie słuchałem

kompletnie nie słuchałem

łańcuch zdrowotnych

zależności to nie tylko flaki

i zmiany w ich obrębie

uświadomiłem sobie, że przyczyn wielu dysfunkcji

należy szukać w dzieciństwie

w przeżytych dawno i niedawno

traumach, czy mocno naznaczających

psychicznie zdarzeniach, które

pozornie nie mają kompletnie nic

wspólnego z poziomem glukozy w organizmie

czy zdradzającą się tkanką

na żywej ranie

powiązałem medycznie moje schorzenia z innymi

które mogą negatywnie wpływać

na mój aktualny stan zdrowia

połączyłem punktami

choroby wcześniejsze

z symptomami, które pozornie

nie miały nic wspólnego z tym

z czym aktualnie się zmagam

nie zrobiłem tego rzeczesna sam

skorzystałem z pomocy

lekarzy i z pomocnych

sugestii bliskiej mi osoby znacznie

lepiej niż ja wsłuchującej się w sygnały

płynące z ludzkiego organizmu

i to był pewien przełom

nieśmiały krok

w zupełnie nowym kierunku na drodze ku zdrowieniu

to oczywiste, że

mnóstwo czynników składa się na ten proces

zdrowienia

dieta, aktywność fizyczna

dbanie o przyjmowanie stałych leków

witamin, ogólna troska o siebie

ja zacząłem jednak

przesłuchiwać się tej dziwnej

nieznanej mi dezontomowie organizmu

zacząłem opiekować się

sobą samym na zupełnie innym

poziomie

to forma wewnętrznej troski, gdy organizm wysyła

komunikat, zamiast zagłuszać

ten komunikat kolejną tabletką

warto najpierw poświęcić trochę czasu

i wsłuchać się

cierpliwe wsłuchiwanie się i obserwacja

maleńkich zmian

poprzeczka jednak unosi się wyżej, gdy na horyzoncie

pojawia się ten cholerny, ciągły

narastający ból

jak z nim gadać? jak mu cokolwiek

przekazać?

pierwsze próby wyglądały żenująco i nieporadnie

jak konfrontacja z zawodowym

bokserem

dostajesz w pysk taką pląbę, że leżysz

momentalnie na deskach i liczysz gwiazdy zbiory

nauczyłem się jednak, że

w człowieku tkwi pewna zdolność

do intencjonalnego dopasowywania

myśli do ich desygnatów

tak jak klocki tetris

po kilku, kilkunastu, kilkudziesięciu

próbach wreszcie któryś

klocek wpasowuje się idealnie w puste

miejsce, w czasie największych

bólowych huraganów lokalizowałem ukłucia

bólu, starałem się dotrzeć

do jego fizycznego źródła

z zaciśniętymi zębami, ze świeczkami

w oczach, metodycznie

mówiąc bardzo łagodnie

nie jest to doświadczenie należące do

najbliższych, po kilku dniach

znasz kilka punktów, z których

ból promieniuje najsilniej

centymetr po centymetrze

sprawdzasz w jakiej pozycji ciała ból

zmniejsza się choć trochę

mozolną ścieżką, z wyciem

z rzucaniem kurwami

docierasz wreszcie do miejsca

gdzie doświadczasz chwili spokoju

leżysz, bądź pół leżysz

w dziwacznej, acz kojącej pozycji

nie boli

boli mniej, jest ulga

wtedy z bólem można zacząć

gadać, pytać go

dlaczego tak mocno, dlaczego jest taki

nieustępliwy, nie te negocjacje

są jednak najważniejsze

najważniejsze jest uczenie się języka

organizmu, ogarniętego tym brzeszczącym

bólowym komunikatem

w tle rzecz jasna działają

środki przeciwbólowe, a one robią

swoje, wcześniej

o czym pisałem w tekście na blogu

byłem przekonany, że z bólem

się nie gada, nie negocjuje

że ból się depcze i niszczy

przy nadejrzającej się okazji

gówno prawda

to prostackie podejście

było żałośnie nieskuteczne

w perspektywie czasu

dlaczego? Ano dlatego, że człowiek

bezreszty skoncentrowany

na chęci rozpierdolenia celu

skupia się wyłącznie na swojej zapalczywości

i naładowany wściekłością

dostaje rykoszetem w łeb

wtedy boli podwójnie

wtedy skaczesz po suficie, a potem leżysz

na podłodze, zeszmacony

wyczerpany, przegrany

przegrany z samym sobą

ten ból to

to ja sam

to pogłosy, modulacje

byłkoty i mniej lub bardziej

składne zlepki informacji z przeszłości

z teraźniejszości

mimo, że w warstwie czysto fizycznej

ból jest, rzec by można

w przyporządkowanym miejscu

nękanym przez chorobę

konkretną jednostkę chorobową, sklasyfikowaną

i objętą jakąś

metodyką leczenia, to jednak dotarcie

do przyczyn może wjeść

również poprzez ścieżkę psychologicznej

uważności, to jest moment

kiedy się zatrzymuję

następuje zawieszenie broni

a rozejm

nie walczę, siedzę i zaczynam

analizować najbardziej elementarne

potrzeby mojego organizmu

te najbardziej pierwotne, bez których

zaspokojenia żadne inne potrzeby

pragnienia i zamierzenia

nie mogą mieć miejsca

zaczynam powtarzać w głowie podstawowe słowa

oznaczające podstawowe reakcje

i emocje

ból

smutek, głód

radość, wściekłość

bunt

spokój, spokój

spokój

zaczynam proces spokojowy

wojna z sobą samym

odchodzi w zapomnienie

wiem, że brzmi to

cokolwiek enigmatycznie, dziwacznie

albo mocno pozaracjonalnie

ale to właśnie opiekowanie się samym

sobą i słuchanie każdego

zgrzytu i pisku organizmu

lokalizowanie tego co niepokoi

nazywanie tego i

szukanie źródeł tego niepokoju

to klucz w walce z bólem

tutaj człowiek zaczyna dostrzegać

jak wiele dolegliwości ma podłoże psychologiczne

jak wiele odpowiedzi

możemy odnaleźć w przeszłości

w niezauważonych

w niezaleczonych

nieprzepracowanych zdarzeniach

momentach, kryzysach

wtedy właśnie w swoistej

autoretrospekcji natykamy się

na mnóstwo naszych niegdysiejszych reakcji

pod tytułem

a jakoś to będzie

każda z takich reakcji to jakieś mikro zaniechanie

mikroignorowanie sygnałów

jakie dawał nam nasz organizm

to w jaki

sposób byliśmy traktowani przez siebie

i przez innych

w określonych sytuacjach

również zaczyna nam unaoczniać

mrowie związków z naszym aktualnym

stanem zdrowia

to niesamowite w jak silny sposób

można przeżyć siebie

w bólu, gdy otworzymy dziesiątki

okienek, które dotąd były

szczelnie zamknięte albo

zarośnięte mychem zapomnienia

u mnie ten proces odbywa się w ramach

swoistego potoku myśli

przypomnień, uświadomionych

ostrzeżeń, jakie możemy wyszeptać sobie

samym, gdy zlokalizujemy już

pewne miejsca

czasem boli mocniej, bo sami nie pozwalamy

ujść temu bólowi

bo on krzyczy w jednym języku, a my w innym

jestem ateistą

nie odwołuję się w swoim życiu

do bytów niematerialnych

nieistniejących realnie

którym przypisuje się metafizyczne

czy mistyczne cechy abstrakcyjne

rozmawiam jednak z ludźmi wierzącymi

którym religia w kolosalny

sposób pomaga w wzmaganiach

z przewlekłym bólem

rozumiem i wierzę tym ludziom

wierzę, że to realnie pomaga im w tym

co muszą znosić

ja stworzyłem sobie kiedyś

zupełnie na własne potrzeby poglądową

umowną skalę mojego własnego bólu

gdy zbliżałem się do końca tej skali

gdy bolało tak silnie, że

odcinało mi racjonalne myślenie

i przestawałem słyszeć własne wycie

nigdy nie zdarzyło mi się

ześliznąć w przestrzeni mistycyzmów

religijnych czy quasi religijnych

odczuć, błagań i modłów

ale zacząłem czysto empatycznie

szanować modłów i błagania innych

gdziekolwiek by te modły nie były

kierowane

nauczyłem się, że z bólem można wygrywać

gdy nabierzemy wprawy

w przyczynowo-skutkowym lokalizowaniu

tego bólu w obrębie organizmu

bo tylko wtedy on

cokolwiek nam mówi

nauczyłem się również tego, że ból

sam w sobie abstrakcyjnie

oderwany od przyczyn i źródeł

jest tępem bezgranicznym żywiołem

jest walcem rozjeżdżającym wszystko

na swojej drodze. Ból

bez nas samych czyni nam najwięcej

krzywdy, bo pozbawia nas

godności. Fizycznie odziera nas

z człowieczeństwa

szmaci w sposób niewyobrażalny

wtedy nie jesteśmy nawet zwierzętami

jesteśmy ścierwem

zwiniętym w kulkę kawałkiem

wyjącego mięsa

ból daje się pokonać w procesie

rozumienia siebie. Bez nas samych

nigdy sobie nie pomożemy

choćbyśmy wpierdalali

tony przeciwbólowych kapsułek

bez troskliwego podejścia do naszego organizmu

i bez przytulenia naszych własnych

zaszłości i zamotanych

przeżyć nie staniemy nigdy

na twardym gruncie. Po bardzo

długim okresie błądzenia i

trafiania do lekarzy, którzy

mieli w dupie mnie, moją chorobę

i holistyczne podejście

do zdrowia pacjenta

zacząłem trafiać pod właściwe adresy

do właściwych drzwi i

natykać się na swojej drodze na

właściwych ludzi. Bez nich

byłbym dalej wypłoszonym, naładowanym

po brzegi bezsilnością

i wkurwem człowiekiem,

który strzela do tego bólu seriami

obrywając odłamkami i bez końca

taplając się w gównie niezrozumienia

siebie samego. Zrozumienie,

że stanowię pewną całość

że setki pozornie

niezwiązanych z moim schorzeniem rzeczy

moją wpływ na mój stan

postawiło mnie w pionie.

Wtedy odpowiednio poprowadzony

proces leczenia nadzorowany przez

kompetentnych lekarzy odmienił

moje podejście do fizycznych aspektów zdrowienia.

W tym samym czasie

rozpoczęcie terapii psychologicznej

wypełniło ten proces.

Mogę powiedzieć, że wtedy stworzyłem

swój własny krąg leczenia i zdrowienia.

Udało mi się z pomocą innych

stworzyć ten bezpieczny

krąg chroniący mnie od bólu

i bezsilności. Bezsilności,

której pokonanie nie jest tak oczywiste

jak mogłoby się wydawać.

Jednak bardzo wiele z tego co w

owym kręgu się wydarza zależy

tylko i wyłącznie ode mnie.

Największy ciężar muszę unisał.

Słowa wdzięczności,

w których nie sposób zawrzeć wszystkiego

co chciałbym wyrazić w ramach podziękowań

należą się

najbliższej mi osobie, która

swoją wiedzą, doświadczeniem

i wsparciem skierowała moje

na wpół zdechłe myśli w kierunku

całościowego spojrzenia na swój organizm

i na fakt, że opiekowanie się samym

sobą jest ważniejsze niż doraźne

łatanie dziur farmakologią.

Jestem również

bardzo wdzięczny za pomoc jaką uzyskałem

w Hospicjum Świętego Łazarza

w Krakowie oraz w Poradni Leczenia

Ran Przewlekłych w Centrum Medycznym

Celeris w Krakowie.

Osobne podziękowania należą się mojej psycholożce,

która bardzo pomaga mi w rozprzątywaniu

siebie samego i odnajdywaniu

właściwych ścieżek rozumienia siebie

w sobie i siebie w świecie.

Szczególne podziękowania kieruję również

do mojej pielęgniarki środowiskowej.

Dziękuję jej za delikatność,

empatię i nieocenioną

pomoc w codziennym opatrywaniu rany.

Na końcu chciałbym

podziękować wszystkim, którzy

wsparli i wspierają mój proces leczenia.

Wasz odzew, konkretna

pomoc, zrozumienie również

ruszyły mnie do przodu

i to także dzięki Wam jestem tu, gdzie jestem

w trudnym procesie dochodzenia do siebie

i zdrowienia.

A wszystkim

borykającym się z przewlekłym, uciążliwym

bólem życzę wytrwałości,

mnóstwa sił i

dobrych ludzi na Waszej drodze.

Wsłuchujcie się w to, co chcę powiedzieć

Wam o Wasz organizm, bo

mówię więcej niż można by sądzić.

Tradycyjnie już przypominam, że

podcast Myśli Mowa ma swoją bazę

i zakotwiczenie w wolnej i

otwartość źródłowej przestrzeni Fediverse.

Strona domowa podcastu znajduje się

na platformie Castopod.

Mikroblok podcastu znajdziecie na

Mastodonie, a odcinki

z transkrypcją dla osób głuchych

i słabosłyszących pojawią się

mniej więcej dobę po wypuszczeniu

danego odcinka i publikuję je na

Piertubie, będącym doskonałą

alternatywną dla YouTube'a.

Lista innych platform podcastowych,

na których można posłuchać Myśli

i Mowy znajduje się na stronie głównej

podcastu. Wszystkie linki do wyżej

wymienionych miejsc znajdziecie

oczywiście w opisie tego odcinka.

Tych, którzy chcieliby podzielić się

swoimi zmaganiami z bólem lub

po prostu skomentować ten odcinek,

zapraszam na profil na Mastodonie

i do komentowania na Piertubie.

Zachęcam również do odwiedzenia pokoju

tego podcastu w sieci Matrix,

do pisania maili i kontaktu przez sieć IRC.

Trzymajcie się ciepło

i nie dawajcie się

bólowi. Do usłyszenia

w następnym odcinku.

Cześć!

Napisy stworzone przez społeczność Amara.org